AKLIMDA KALANLAR

Emma Peel: Yo, gayet iyiyim.

Karşıdaki Adam: Günlerdir şu üstündekileri çıkarmadın bile. Ne desem tersliyorsun.

Emma Peel: Terslemiyorum. Sadece gerçeği söylüyorum. Göstermek istediğinle, gerçeğin ne kadar farklı olduğunu, bıkmadan usanmadan anlatmaya çalışıyorum.

Karşıdaki Adam: Ben ne görüyorsam onu söylüyorum.

Emma Peel: Göstermek istediğinin mutlak gerçek olduğuna o kadar inanıyorsun ki... Bakmıyorsun bile. Dinlemiyorsun, duymuyorsun.

Karşıdaki Adam: Sen istediğin kadar gevele, ben bildiğimi söylemeye devam edeceğim.

Emma Peel: Zaten hep böyle yapıyorsun. Bir ağaçtan konuştuğumuzda, gözünün önüne sadece bir ağaç görüntüsü geliyor. Kesilse hemen yerine yenisinin dikilebileceğine inandığın, o kör inançla kendini kandırdığın bir fotoğraf. Oysa benim ağaç dediğim binlerce yılla oluşmuş büyük bir yapı; gözle görülemeyen organizmalarla, üstünde yaşayan hayvanlarla, onun sayesinde nefes alan diğer canlılarla, yaşadıklarıyla, yaşattıklarıyla büyük bir yapı. Tıpkı bizlerin duyduklarımızla, gördüklerimizle, kokladıklarımızla, anladıklarımızla, biriktirdiklerimizle bir insan görüntüsü olmaktan çok daha ötesi olmamız gibi.

Karşıdaki Adam: Boş laflar bunlar.

Emma Peel: Hala anlamadın mı? Mesele ağaç değil. Çünkü benim gördüğüm ağaçla, senin göstermek istediğin ağaç sureti aynı değil. O yüzden sen ne yaparsan yap, ben durmayacağım. Bıkmadan usanmadan anlatmaya devam edeceğim.